Całostka wobec nicości. Próba ujęcia pewnego motywu twórczości Wawrzyńca Rymkiewicza

Konrad Wyszkowski, „Całostka wobec nicości. Próba ujęcia pewnego motywu twórczości Wawrzyńca Rymkiewicza”, Teologia Polityczna co Tydzień, Nr 447: 2024

Osoba, która zdecyduje się wziąć za siebie i swój świat odpowiedzialność może nadać mu jakiś sens. Mimo to, że ten sens zniknie po jej śmierci, a także, że nie było go przed jej urodzeniem, w – by użyć nieznoszonego przez purystów słowa – międzyczasie, który jest miarą jej przebywania, bycia-tu-i-tam, jej decyzja, by poświęcić siebie i swój świat określonemu celowi, nadaje kawałkom i fragmentom tego świata sens. Sens bowiem, pisze Rymkiewicz, bierze się z celu. Sensowne jest to, co jest celowe. Osoba jest więc nie tylko czymś oddzielnym, lecz także czymś scalającym, czyniącym z rozkawałkowanego i rozfragmentaryzowanego świata świat własny, pewną całość, w której kawałki i fragmenty stają się częściami. Osoba oddziela się (względnie powstaje przez oddzielenie), a zarazem scala w sobie; jedna zdecydowana osoba tworzy jedną całość swojego świata, a druga drugą. Każda inną, bo własną. Tak bym interpretował użycie przez Rymkiewicza w powstałym między pierwszą a drugą książką heideggerowską opracowaniu „Światowieków” Schellinga terminu całostka, zaczerpniętego ze słownika Trentowskiego (między Heideggerem Rymkiewicza i Schellingiem Rymkiewicza zachodzą bowiem istotne analogie, które jeszcze wskażę). Jesteśmy, przynajmniej gdy zdecydujemy się na decyzję, całostkami, osobnymi całościami, scalonymi osobami.

Łącze

https://teologiapolityczna.pl/calostka-wobec-nicosci-proba-ujecia-pewnego-motywu-tworczosci-wawrzynca-rymkiewicza-1